Ben bugün geldim yine burdayım. Anlatacak çok şeyim birikti, nereden geldim neler birikti kime ne? Usandırdı bu hayat beni önce kendimden sonra hayata dair olan her şeyden usandırdı. Ben büyüyecektim çok mutlu olucaktım çok güzel yerlerde olucaktım, hayallerimde böyleydi her şey büyüdükten sonra yerli yerinde olucaktı. Gülebilecektim bende ağız dolusu herkes gibi, ne çok özenirdim bu harekete basit ama ben hiç beceremedim. Hayranlıkla bakardım kahkaha atan insanlara şaşırırdım çünkü ben bu eylemi hiç beceremedim, benim beceriksizliğimden mi dersiniz? Hiç sanmıyorum çünkü benim bir adım daha olsaydı bu umutluşükür olurdu:) ben böyleydim kan bıçak yerde uzanıyor olsam dahi önce halime şükreder sonra umut ederdim, küçük bir ayrıntı var orada kelimenin içinde “mutlu” geçiyor bu kelimeden bir hayli uzak bir o kadar da umuda ve şüküre yakındım, hayrandım. İbaret neyden ibaret bu hayat? Senin için canından çok sevdiğin sevgilinden ibaret, o için gözü gibi baktığı arabasından ibaret, gazze annesi için çocuğundan ibaret.. benim için neyden ibaret? Düşünüyorum verecek bir cevap bulamıyorum genelde. Umudun içinde çok büyük umutsuzluklar savaşları veriyorum galip geliyorum fakat enkazdan çıkan bir kadın gibi yana yakıla alacak nefes arıyorum, galip geliyorum şayet yeni doğan bir bebek misali ağzım süt arıyor galip geliyorum yangından çıkan bir adam gibi evlatlarımı arıyorum galip geliyorum ama bombardımanda annesini arayan çocuk gibi… aslında bu kadar büyük bir insan değilim ben olamam da zaten hiçbir zamanda olmadım ama inan içimde bu savaşları veriyorum abartmıyorum büyütmüyorum ve şükrümü hiç eksik etmiyorum.
09/09/24
