dudağımı kanatıyor aklımdan geçenler
gri duman camda gün ışığıyla sahneleniyor
acının kokusu perdelerin
hatırlıyor olmalıyım seni
evin ışık vuran bir camından
eski döşemeye düşmüş olmalı gölgen
duvarlar tanımalı sesini
bedenim geceye kindar
bedenim döşemede aciz ve yersiz
hatırlıyor olmalıyım seni
yok oluşunun saniye öncesi
ay ışığında belli belirsiz
gölgen içimde gezinir
