Dilim tutmuyor, kelimelerim kimliğini bulamıyor, Verda.
Sen benim bu kendini bilmez hallerime bakma.
Peyderpey çürüyorum şu insafsız hayatın akışında,
Geçmişi özlemiyorum fakat ondan da kurtulamıyorum,
Hiç yakalayamadığım bir aydınlık var uzaklarda,
Vazgeçti güneş, uğramıyor artık yüreğimin diyarlarına.
Neyi kime, kimi neye anlatayım
Kendimi bile anlatamazken.
Sana neyin sözünü vereyim
Ayağa kalkmakta bile güçlük çekerken.
Her gece yalvarıyorum tanrıya,
Yetti bu yaşadıklarım diyorum al beni yanına
Belli ki vaktim dolmadı daha
Vaktimi alıp gerdanına sarsana.
Gözümden akan hoyrat yaşlarım,
Ah bir bilsen şu masada ne çok içip sızmışım.
Görme beni Verda, herkes ayıplasa da sen ayıplama
Zaten aklım her saniye kalabalıklara inat arazi,
İnan dilimden dökülen bütün dilekler farazi.
Yorgunum Verda, dizlerimin yok mecali.
Sensin Verda, tüm bu olanların suçlusu,
Tırnaklarını geçirdin yaralı sineme,
Ah, ömrümün kör kuyusu.
