Ben arşın nurundan ümidi kestim
Koca cihana yettide bi garibe yetemedi
Ben boğulurken ahdari ormanlarında
Yakınan bir sureti yar bilemedim
En büyük zikrim ahdari meşeydi
İçimdeki husumetlere kurban ettim
En yeşil o bilirdi bu sürecide
Ben her defasında zamana kaybettim
Biçimlerim yer edinemezdi bu cihanda
Her bir köşemde gariplik çektim
Oysa özgürken hala deryayı ahdarda
Bir kıvılcımı söndüremedim
Sanırım soyumdan bir pişmanlık akıyor
Serhama bir parça bez edemedim
Satırlarda her bir şeyim yazarken
Bir garip bir cihana yetemedim
