Bir yaşam tüketiyorum içimde,
İçim ki cehennem bahçesi, yakıyorum her insanı ruhun ateşinde süzüle süzüle,
Pencerende ki gözlerinden öteye gidemeyen yüreğim, ah ediyor sana.
Değer mi hiç, değer mi diye sayıklıya sayıklıya sarhoş oluyor bedenim.
Ahlarımın içinde seni kaybettim, nasıl mahkum edersin beni ölüme söyle!
Ben ki, ruhuna tutuklansın istedim yaşam?
Beni nasıl gömersin söyle?
Gömdüğün çiçeğe durup tebessüm etmeyi de bilmez mi karanlığın,
Bir karanlıktır ki gözlerine seni terketmiş.
Ah ben, bu salaklığın hesabını kendi zihnime ve ruhuma keserken seni es geçen her hücreme hesap kesemiyorum.
Alacağın olsun, böyle mi zehirleyecekti sözlerin yüreğimi.
Sende yadım kaldı, aptallığın hesabı ise bende kaldı.
Anlıyorum, anlıyorum ki, bu hesap bana ait.
Hak ettim.
~Fehmekar
