Ruhuma ayaklarımla
Vurulmayı bekleyen bir demirim ben
Paslıyım ya da sağlam kokan bir halatım
Temellerim acısını kabullenmiş
Ölümü dahi kabullenmiş
Cennet kokan küçük ellerden
Kaç tane vardı bu elleri taşıyan başlardan
Doğrusu hangilerini kabul ettim
Kaçından vazgeçtim
Kaçının gözyaşlarındaydı gülüşleri,
Paslı ruhum hayallerindeydi küçük düşlerinde
Bazen susuşlarında bazen öfkelerinde
Demirim hiç pas tutmayacak artık
Cennet kokulu o elleri de bıraktım
Küçük düşleriniz büyüdü
Ahşap kokan evimi duymadan daha
Büyüklüğüm paslanmıştı benimde
Cennet kokan elleri gördüğümde
Tek paslı nefesim bile kalmadı artık
Elvada salkım salkım büyüyen masumiyetim
