Dünyaya gelme sebebim
İki melekti
Ve genelde beni çok severlerdi
Büyüdüğümde
Onlar gibi olmam istendi
Yapamayacağımı söylediğimde
Olduğum kişi sadece bencil biriydi
Cennetten kovuldum
Elma en sevdiğim meyveyken
Onu bile yememiş olmama rağmen
Yaptıklarım ters tepmişti
Ben de insan olmayı öğrendim
Yalan söylemeyi
Ve suç işlemeyi
O zaman da insanlar beni istemedi
Rutubet kokulu bir yere hapsetti
Sonunda
Ne kendime ait bir kimliğim vardı
Ne de bir kalbim
Beynim de çoktan
Terk etmişti beni
Ben de gömdüm toprağa kendimi
Biraz ıslaktı ve
Biraz da karanlık
Ama ilk kez hissettim
Sarıldım ve sarmalandım
Güvende olduğum anda
Başımı uzattım aydınlığa
Tertemiz hava gezerken içimde
Salındım çiçeklerimle etrafa
Sonra iki melek çıkageldi
Cennete yaraşır olduğumu söyledi
Söz hakkımı alamadan
Koparıldım
O bembeyaz boşlukta
Yine bir başıma bırakıldım
Tutunduğum dallarıma ulaşmak için tekrar
Elmalarla donandım
Kendimden bir parça aldım
Hiç utanmadan ısırdım
Yerime geri çakıldım
Ait olduğum evimi bulana kadar
Hep çok karmaşık olduğumu sandım
Sonsuzluğa uzandım
Bilinmezliğe atıldım
Ve ben
Bu hayattan hiçbir şey almadım
Çok şey kazandım
