Saat 6’ya dayanmıştı.
Akdeniz gökyüzüne yansırken,
Mavinin binbir tonunu üfleyen bulutlar
Görülebilen her açıklığı
Kendi ruhuna boyamıştı.
Denilen o ya
İnsanın gönül gözü açık olmalı
İçimi bir aşık olma isteği,
Zihnimi bir bunaltı sarmıştı.
Canımda sıkkınlık,
Gözlerimde bulanıklık vardı.
Yoruluyorum, dedim,
Yine yorulduğumdan bunlar.
İnsan kaybolmuş hissedince,
Elinden kayıp gidince,
Doğruları, sevilmişlikleri,
Eski alışkanlıklarını arar,
Girip yattığı,
O ağaç kovuğuna elini sokar.
Kendini daha da batırma, dedim
İçeri girdim
Saati tersine çevirdim
Balkon kapısını mühürledim
Yüreğime nefes değmesine bile
Bundan sonra izin vermeyecektim.
