Belki intihar etmedim, edemedim
Ama her gece cesedime gizlenirim
Sabahın kör güneşinde çöpçülerin topladığı
Yağmurdan kaçırılan damlalarına sokulan
Alnımın ortasına bulaşmış kana işarettir
Fırçaların kirinden artan
Sevilmeyen bir fahişeye benzeyen
ne yaparsa yapsın artık kurtulamayacak olan
Karanlıkta gizleniyor tellaklar
Yıkayacak milyarlarca insan varken
Bir korkudur sardıkları
Başımdan gitmez oldular
Ne ölmeme izin var ne de ayılmama
Oysa ne kadar da heves etmiştim
Kilolu olduğumdan dem vurulur
Asılamazken hayata
Ölüme sardım tüm umudumu
Ne tembelliğim, ne çirkinliğim ne de varlığım
Hiçbirisi açıklayamaz
Destanlara benzeyen yalnızlığımı
İnsanlar kendini düşünmekten
kendisi için düşünmeye vakit bulamaz oldular
Oysa görmeselerdi çirkinliğimi
Siyahlığımı görmemek için bir karanlık satın alsalardı
Tembelliğimdendir belki ölüme merakım
