Geceye bir mum yaktım, küçük bir alevde huzuru aradım,
Yansıyan, duvara hapsolmuş gölgemde kayboldum.
Düşüncelerime sarıldım, tekrardan yalnızlığımla yüzleştim,
Alevin titrek ışığı, içimdeki boşluğu aydınlatırken.
Zamanı sığdırdım aleve, saatlerce birbirimize baktık,
Ve o her salise eriyordu, ölüyordu, ben uğruna.
Ona bir kibrit alev borçluydum, o ise yirmi iki yıl borçluydu bana,
Her yıl bir yaş daha büyütürdü beni, sormadan bana.
Alevin ardında kalan izler, bir ömrün dökülen hatıralarıydı.
Tenime değen duman, geçmemiş acıları hissettiriyordu...
Bir yeni yıla daha umutlarımı bahşettim,
Umutsuzluklarla dolu eski yılıma veda ederken.
