Merhaba saygı değer site sakinleri. Haftalar sonra kendimi yine burada, klavye başında buldum. Çünkü yazmak, insanların senin yazdıklarını görmesini hissetmek birnevi de olsa iyi hissettiriyor. Yazacağım şeylerin öncekilerden pek bir farkı yok. Yaşadığım varoluşsal sancılar ve yalnızlık beni değişime götürmüyor. Gidesim var ama gidemiyorum işte. Hayatıma bakmaya çalışıyorum. Mutlu olmaya pozitif düşünmeye çalışıyorum. Ama yaratıcı insana öyle bir akıl ve duygu vermiş ki. Yazacağım şey çok garip ve abes kaçacak farkındayım. Benim mutlu olasım yok sanki. Bugün bunu düşündüm. Benim artık hayat alanım bundan ibaret çünkü. Kitaplar, müzikler ve düşünceler. Bunun dışarısına çıkmaya çalışıyorum ama bir tarafımda sanki istemiyor gibi. Anlaşılması zor bir şey farkındayım. Bende anlatamıyorum galiba. Alışmışım ben buna çünkü. Alışılmış alanın dışına çıkmaktan korkuyorum. Güvenmekten, sevmekten, mutlu olmaktan, heyecanlanmaktan. Bitik miyim ben? Neden böyle hissediyorum bilmiyorum ki. Yatağımda uzanıp müzik dinlemek, kitap okumak, film izlemek ya da geçmişi düşünmek. Bunlar beni çok üzüyor ama bunları da bırakmak istemiyorum. Hala geçmişteyim. Geçmişimdeki güzel insanlardayım, anılardayım, fotoğraflardayım. Çıkasım yok ölesim var misali gibi. İyi boş yaptım. Emre Aydın-Beni Vurup Yerde Bırakma müziğini açın ve dinleyin. ^Konuşsam faydasız ya, ama susamıyorum.^ Vesselam.