Duyarsız bir dünyanın
Kulaklarından dinledim masalını
Sesin uykuluydu gözlerin bulanık
Bir suya uzanır gibi uzanıp okşadım alnını
Bana öyle bir hediye verdin ki
Gözlerini çiziyorum sürekli
Elimin ayasına
Aynalara güven olmaz bilirsin
Duraksıyorum şarkı nakaratlarında
Sonra tekrar anılarına dönüyorum
Evime döner gibi yorgunlukla
Ağaçlar nasıl büyüyor biliyor musun
Güneşi görmek için uzatıyorlar kollarını
Ve bazı kıskanç dalların gölgesinden korunmak için
Parmaklarının ucuna basan bir çocuğa dönüşüveriyorlar
Öyle uzaktasın işte
Çok yaklaştım derken
Uzatmışken ellerimi
Eksik dizelerimi dikiyorum
İpliğin ucunda takılı kalıyor dizlerim
Aynı şarkı başlıyor
Aynı kahve fincanında kalıyor ruhumun izi
Ayaklarım aynı eskisi gibi
Değişmez bir umarsızlıkla gidip geliyor
Gözlerini çiziyorum ellerime
Eksik bir kağıdı arar gibi...
Kimsenin gölgesi değilim üzülme
Bizi okumak için yaslananların dışında.
Açtım kollarımı
Masalında bir yağmur camlarıma vuruyor
Uzaklar daha yakın
Yakınlar daha uzak
Ben kaybolmuş bir çocuk oluyorum
Güneşi unutmayıp gündüzü arayan.
