2020'den kalma
Yüklenmiş bir kamyon gibi şu an zerrem
Ne bir eksiği var ne bir fazlası, çözemedim
Yalnızca gidenlerin ardından kalan amansızlıklar
Seslerinin ardındaki mahşer topluyor zerrelerimi
Günler geçtikçe daha da tutunuyorum bu amansızlara
Bazen boşa dolduruyorum şişelerini ses çıkarmıyorlar
Varoluşları dahi anlam kazanmıyor artık bu kamyonda
Bazen ise doldurmuyorum inatla şişelerini ses çıkarıyorlar
Varoluşlarını ani kapı çalışlarıyla tazeleyişleri başlıyor
Kamyonumun camları çok kırık bilemez amansızlar
Batıyorlar kırıklarla dolu her zerreme
Anlayamaz amansızlar delik deşik her zerrem
Sesimi duyuramıyorum sessiz bir çığlık kopuyor kamyonumdan
Daldan dala kırılıyor tüm tutunduklarım düşmeye başlıyorum
Kamyonum güvenli, kırık ancak güvenli, bırakamaz yoldaşını...
Batsa da düşüncelerimin sessiz çığlıkları
Boğulmadan bu okyanusta atar kulaçlarını
Delik deşik kamyonum.
