Hangi şarkıyı dinlesem, hangi kitabı bitirsem, kiminle konuşsam, ne kadar düşünsem de içimdeki dengesiz burukluğun bana getirdiği yalnızlığı dindiremiyorum. Sanki tüm iç organlarım eziliyor, kanlar ise ağzımdan fışkırıyor. Kafayı yedirtecek sessizlikle paylaşabiliyorum kendimi. O ise cevap vermiyor, ben ise onun özelliğinin bu olduğunu biliyorum. Gerçeği kabullenerek, aynı sokak köpeği gibi sürünerek yaşamaya devam ediyorum.
