Teşekkür ederim. Çok güzel anlatmışsın. :)

Tanıştığımız her yeni yüzün yerine eskiden bizde anısı olan eski yüzleri koymaya çalışırız. Bizim yüzümüzdeki maskeler de yılanın düzenli olarak derisini değiştiriyor olması gibi zamanla kendilerini atar. Yüzümüz tanıştığımız yüzlerle yenilenir, anımsadığımız yüzler bizi kah ağlatır kah güldürür, böylece kendi yüzümüzü oluştururuz. Ama bu anımsadığımız yüzler aslında ne kadar da ilk hallerinden uzak ve artık o keskin çizgileri var olmayan bir haldedirler... Oysaki o anıların şimdiki zamanlarında o yüzlere nasıl da hiç bitmeyecekmiş bir kesinlikle bakıyorduk. Aslında esas kesinliğin kendi yüzümüz olduğunu çok geç anlıyorduk. Bu çalışmanız bana bunları düşündürdü, o yüzden teşekkür ederim. Çalışmalarınızın devamını bekliyoruz