Mum söndüğünde

Kendini sokağa atıp yanarken bir kar tanesinin koynunda

Mümkün kıldığında tüm koşulları

Bir pasajda gün boyu amaçsızca dolaştığında

Dinlediğin müziğin sesi ağzından taştığında

Yanarken bir kar tanesinin hüzünlü kollarında

Mümkün kıldıysan tüm varsayımları

Sesini yitiren kanaryanın suskunluğunda büyüttüysen kendini

Morgun soğukluğunu koyduysan tenine

Anımsıyorsan sabahın ölü rengini

Yediğin ilk meyveyi, giydiğin ilk gömleği

Öptüğün ilk ağızdaki o coşkun tadı anımsıyorsan hala;

Hepsini unut!

Yeniden doğur kendini yeniden büyüt.