Nerede bu insanlar, bu sevdiğim kaldırımlar neden boş?
Issız bir ülke mi oldun, yalnız Ankara'm?
İşte benim ben, Ahmed Arif'in eli,
Seni senden daha fazla seven son deli.
Bir yar isterim yaradandan, bir de ufak yuva,
Oturmak isterim cama vuran alevin ışıltısında.
Dilim lal olur, dökülür kağıda düşüncelerim.
Bir türkü dökülsün isterim o dilberin dudaklarından, sözlerimin aynası.
Işıltılı kaldırımların ve makyajı kar olan bu şehrin,
Sanki hep bir yere yetişmeye çalışan insanlarını seyreylerim,
Buğulu camın ardından, tebessümle.
Gözlerim dolar, çayım kaynar, yüreğim susar, kalem yazmaz olur...
Sevdanı dilim söylemez, kalemim yazmaz, yürek hasretine dayanamaz olur...
