Dert ile dermanın kardeşliğini,
Özlerken bile gülümsediğimi,
Umutla kaderin işbirliğini,
Gidişini kabullendiğimde anladım...
Birbirine karışan her bir duygunun,
İçimde yarattığı azılı vurgunun,
Vedaya gebe olan durgunluğunun,
Farkına varabildiğimde anladım...
En kimsesiz vakitte bıraktın elimi,
Bilerek kör kuyulara düşeceğimi,
Film şeridi gibi, bir bir mâzimi,
Geriye sarabildiğimde anladım...
En derine gömerek acılarını,
İnsan kapatıyor, sır sandığını,
Bende kalan o son fotoğrafını,
Yırtıp atabildiğimde anladım...
Keskin bıçak üstünde yürüyen bendim.
Emrine âmâde dilsiz kölendim.
Okunabilecek en güzel hikayemdin.
Sayfayı kapatabildiğimde anladım...
