Zamanın akışında, sevdiklerimle vedalaşıyorum. Gördüm ki, hayatta takıldığımız basit detayları fark etmek herkese nasip olmuyor. Kimimiz, nedendir bilinmez bir şekilde basit hataları büyütürken, kimileri de o hataları görme fırsatını yakalıyor.
Bu dünyada, evrenin içinde biz insan oğlu bir noktayı bile tamamlayamıyorken, belki de bu yüzden kendi içsel karmaşalarımızda boğuluyoruz. Her birimiz, bazen saçmalamayı seviyoruz bir şekilde. Bazıları için bu, hayatın tadını çıkarmak anlamına geliyor; bazıları içinse saçmalıklarla uğraşmak, belki de anlamsız bir çaba.
Ve işte bu noktada, ben de kendimi buluyorum. Hayatın tuhaf ilerleyişinde, bazen anlam veremediğimiz o saçmalıklarla boğuşuyoruz. Belki de bu, insan olmanın bir parçasıdır. Her birimiz, kendi yolculuğumuza devam ederken, basitliği ve karmaşıklığı bir arada dengelemeye çalışıyoruz.
Belki de veda etmek, yeni bir başlangıcın kapısını aralamaktır. Hoşça kal, sevdiklerim. Belki de bu vedalar, basit gibi görünen ama derin anlamlar taşıyan hayatın bir parçasıdır. Ve belki de bu saçmalıklarla uğraşmak, bizim gerçek kimliğimizi bulma yolculuğumuzun bir parçasıdır.
Ve böylece, bu karmaşık dünyada, basitliği ve karmaşıklığı bir arada yaşamaya devam ediyoruz. Belki de bir gün, bu saçmalıkların içinde anlam bulacağız. Ve önemlisi, yaptıklarımız ne kadar kişiyi anı iz bırakıp hatırlanacağımız.
Güzellikler içinde hatırlanmanız dileğiyle…
