Keşke insan doğup doğmayacağını seçebilse. Eminim ki doğmamayı seçerdim. Hayat o kadar zormuş ki. Küçüklüğümden beri zorluklar içerisindeyim ama hep geçer geçer dendi ve ben de kendimi onunla avutmaya, kendimi umutlandırmaya devam ettim. Ama anladım ki geçmiyor hiçbir şey. İnsan hiçbir şeyi unutamıyor. Hiçbir yarası kapanmıyor. Hayatım istediğimin çok dışında ama yine de şükretmeye bununla yetinmeye az da olsa çalışıyorum. Çünkü derece bakımından sıcak bir evim var. Masada yediğim laflardan kalan yerlere giren sıcak yemeğim var. Düşüncelerden sıyrılıp dalabildiğim güzel bir uykum var. Ama bakıyorum ki bunların olmadığı insanlar bile mutlular. Neden böyleler diye hep sorardım. Konu ne yemek ne ev ne de uykuymuş. Konu insanın yanındaki insanlarmış. Bu birkaç gün içinde hep buna dair belgeseller izledim. (Neden böyle konuşuyorsun diye merak eden olursa, ne zaman ağzımı açsam bana bunlar örnek veriliyor.) Oradaki bütün insanlar diyorlar ki "Biz aile olarak birbirimize bağlıyız, saygılıyız. Dertlerimiz olunca hep beraber çözüyoruz. Bencil değiliz. Çok güzel insanlar var yanımda. Bana destek olan bir şeyleri değiştirmeye çalışan beni ANLAYAN kişiler var." Salak değilim bunun farkındaydım zaten. Sadece öyle bir raddeye geldi ki belki yazmak rahatladır diye düşündüm.
Çevremde gerçekten mükemmel bir iki insan var. Onların bunları göreceğini sanmıyorum. Onlardan biri çok yakın dostum diğeri ise aşık olduğum kız. Yani anlaşabiliyor musun onlarla diye sorarsanız, sanmıyorum. Beni anladıklarını da sanmıyorum. Öyle bir zor dönemdeyim ki. Ben hep zor dönemler geçiririm. Ama bu seferki başka. Bu seferki bana başka bir şeyi anımsatıyor. Belirsizlik. Bu belirsizlik ne olacağım nasıl olacak belirsizliği değil. Acaba sorun bende mi belirsizliği. Sevdiğim kız Türkiye'de. Ben yurtdışındayım. Ve inanır mısınız onu hiç ciddi manada görmedim duymadım. Onu sadece mesajlarda yazılarda gördüm duydum. Bana kendini göstermiyor, bana sesini duymam için fırsat vermiyor. Ne zaman neden diye sorsam seninle alakalı değil, benimle alakalı diyor. Ona her zaman bunun benim için ne kadar zor bir durum olduğunu açıklıyorum ama anlamıyor. Benim hayatımda da zaten başka insanlarda yok. Koskocaman dünya da adamakıllı konuşmaya "çalıştığım" sadece iki kişi var. Her gün kavga ediyoruz. Bir sonraki gün yine aynı mevzu açılıyor ve yine aynı şeyleri söylüyorum ama bir bok değişmiyor. Ben artık bir şeylerin farkına varmak istemiyorum anlamak istemiyorum. Ben artık birilerinin beni anladım dediğinde gerçekten anlamış olmasını istiyorum. Gerçekten anlaşılmak istiyorum. Şimdi bu sebepten böyle mi oldun diyen çıkabilir. Buraya yazmadığım bir sürü şey var. Bu seferki durumdan çıkabileceğimi sanmıyorum. İçinde hava olan ve ucu açık bir balon gibi hissediyorum. Bir oraya bir buraya savruluyorum. İçimdeki hava azalıyor. Sönüyorum, bitiyorum. Umarım en yakın zamanda biterim. Teşekkür ederim.
