Anlatsam geçer mi? Diyor.
Bana beni çoğu zaman hatırlatan kadın...
Anlatsam geçer mi?
Biliyor musun?
Anlattım.
İnsanlara,
Yıldızlara,
Duvarlara,
Pencere kenarına duran kediye,
Ve en çok da kendime.
Geçmedi...
Ben bile kendimi anlamadım çoğu zaman.
Geçmiyor ruhuma ince ince dokunan kadın, geçmiyor...
Pek geçecek gibi de durmuyor zaten.
Bu dillerdeki zehirler,
Nefretler,
Kan kusmalar,
Kırılmışlıklar havada uçuşurken
Her nefes alışımızda içimize doldururken,
Geçmesini beklemekte delilik olurdu zaten.
Yaşayarak anlayacaksın demişti zamanında saygıya değer bi kaç kişi
Yaşayarak...
Yaşadıkça anlayıp büyüyeceksin.
Nasıl hevesliydim ama...
Yaşamak istiyorum dolu dolu hem de.
Habersizim her şeyden,
Kopya veren yok.
Ama anladım,
Geç de olsa anladım.
Mevzuyu çok yanlış anlamışım meğer,
Olan oldu.
Büyüdüm,
Hem de bir anda öyle çok büyüdüm ki;
Feleğim şaştı.
Biranda insanların altında kaldım,
Beton duvarların, taş kalplilerin içinde sıkışıp kaldım.
Ama galiba ben artık büyümek istemiyorum,
Korkuyorum...
Nefret ettim kendimden.
