anne hırkasıyla oturuyorum balkonda
en çok ona kırgınken kalbim-
en çok da nefesimi onun düşüncesi derinleştirirken...
anne hırkası...
korumaz mı bütün kötülüklerden,
engellemez mi darbe almasını sırtın?
''anne, anne'' dediğime bakma.
benim annem bir çocuk sanki-
karşımda öyle hatalar yaptı.
ve yıllar geçti ki,
küçüldü benim annem...
bir insan, birkaç hayat
yaşadı,
evrildi-
kötüye.
beyazdan, siyaha...
anne hırkası bazen omza en büyük yükmüş...
en büyük dağım,
sığınağım,
güvendiğim,
tek bildiğim-
o güçlü,
o güzel sarı saçlı,
ince, uzun kadın...
ah o ne güzeldi
BENİM
annemken...
ilk yolumdan saptıran,
ilk hayal kırıklığım,
ilk başıma yıkılan dağım,
artık sığınamadığım-
güvenimi kıran...
evrildi-
kötüye
kör oldu-
iyiye.
beyazdan, siyaha...
anne hırkası omuzlarımı saran bir kefen sanki...
