Anneciğim üzülme

Bu mezar benim

 

Topraklarım çorak

Topraklarım sarı

Susuz kaldım ve yalnızım

Senden önce öldüm affet

Yine eve geç kaldım

Anneciğim üzülme

Bu mezar benim

 

Gidiyordum bir yere

Allah vardı orada

Niye bilmiyorum

Allah vardı her yerde

Anneciğim üzülme

Yine yanlış yaptım

 

Anladım hayatı yoruldum bile

Üzülme diye dirilirim ben

Ben dirilmezsem

Sen ölürsün belki de

Söyle bana

Niye korktuk ölümden

Anneciğim üzülme

Bu günah benim

 

Sen beni böyle seversen

Allah beni yakmaz

Şehri alabora ettim

Şaşırttım herkesi diye

Bak öldürdüm korktuğun kim varsa

Kurşunlar, kan kusan abiler

Ayıktım ben sarhoşken bile

Bana öyle benler verdiler

Ölmelerle bitmedi

Anneciğim üzülme

Bu mezar benim

 

Kuşlar da öldü anne

O güzel kızlar da

Karanlık ruhumla

Karanlığa boğdum dünyayı da

Şeytan bile yapma dedi

Yaptım ben yine de

Anneciğim üzülme

Bu mezar benim

 

Kapıları çaldım kimsin dediler

Benim dedim

Kendimi hiç bilmeden

Şimdi duruldum, büyüdüm ve öldüm

Anneciğim üzülme

Bu mezar benim

 

Topraklarım kurudu

Güneş yaktı beni

Çürüdü cesedim

Susuzluktan ağladım

Su bile vermediler

Geceleri soğuktu

Lavanta kokmuyordu

Yorganların gibi kalın değildi

Sevmedim

Bana biçtikleri kefeni

Anneciğim melekler bile

Senin kadar sevmedi

 

O bozkırın ortasında ordayım

Kırılmış mermerleri mezarın

Gözlerim çürümüş

Çürümüş bedenim

Allah’ı kızdırmış

Arzularım, hislerim

Ne gelen olmuş ne giden

Yemi olmuşum böceklerin

Geç olmuş ama anlamışım

Boşluğunu her şeyin

 

Anneciğim üzülme

Bu mezar benim

Yeryüzünde ben de

Artık bir yere aidim.