Bugün oturdum uzun uzun annemin yalnızlığıyla tanıştım; yalnızlığını okşadım annemin, yalnızlığını kokladım. Telafi edilmeye değer görülmeyen kalbini kucakladım. Ne yaptımsa olmadı; babamın oluşturduğu yalnızlık, benim merhametten oluşan sevgimle kapanmadı. Annem susardı, ben büyütürdüm içimde kelimeleri; o ağlamazdı, ben hesaplayamazdım ağlarken uyuyakalmalarımı. Annemin dünyası babamdı, benim dünyam annem. Kuramazdık bir türlü kendi hayatlarımızı. Hayretle izlerdim yangının ortasında annemin sakince su taşıyışlarını... Ah ben olsam, ben olsam... Dönüp de göz ucuyla bir kez bakmazdım o yangına. Kendi ölümümü görmek pahasına olursa olsun bakmazdım! Annem mücadele etmeyi severdi, annem sabırlıydı; bu yüzden mi annemi durmadan babamla sınadın Allah'ım? Hep duyardım dağına göre kar verirmişsin, annemin dağındaki karlar neden hiç erimiyor, içim bu yüzden mi hiç ısınmıyor?
