Çocukluğumun şehri Antakya

Hissediyorum sessizce akıttığın gözyaşlarını

Biliyorum çektiğin acıyı 

Top oynadığım sokaklar kan kırmızısı

Islık çaldığım caddelerde yardım çığlıkları 

Çaresizce bakıyorsun uzaktan

Biliyorum

Merak ediyorum güneş hala doğuyor mu oralarda

Ceset mi kokuyor hava

Bir umut var mı moloz yığınları arasında 

Duydum birilerinden griye boyanmışsın

Üzülüyor musun insanlar giderken senden 

Usulca el sallıyor musun buruk bir gülümseme ile

Yalnız hissediyor musun geceleri 

Ağlıyor musun karanlıkta 

Pis, kirli eller sana dokundukca irkiliyor musun

Korkuyor musun biz yokuz diye 

Ben çok korkuyorum

Ben çok üzülüyorum

Ben çok özlüyorum seni 

Sil gözyaşlarını 

Geleceğiz biz 

Kıracağız sana uzanan elleri

Yine doluşacağız sokaklara

Yine güleceğiz birlikte 

Yine sabahlayacağız sahillerinde 

Sen korkma yeter ki