Sahilde kitap okuma fantezim sırasında başıma gelenler:
1. Ayyaşın biri gelip yüzüğü ver diye tehdit eder. Yüzüğüm yok dayı der parmaklarımı gösteririm. Dayı ikna olur uzaklaşır. On dakika kadar sonra kendime gelip az önce ayyaşa kafa tuttuğumu fark ederim. Ya telefonu, cüzdanı isteseydi, bıçağı olsaydı diye kafamdan türlü ihtimaller zinciri geçer. İşin kötüsü medeni durumumu yüzüme vurmayan, bir Allah'ın ayyaşı kalmıştı.
2. Rüzgar ağzımı yüzümü yamultur, yağmura yakalanırım.
İkinci daha kötü bence. Asıl ironi, tüm bunlar olurken "Genç Werther'in Acıları"nı okumaya çalışıyorum. Hayatım yeterince zor değilmiş gibi Werther'in acıları eksik kalsın deyip kalktım. Evinizde okuyun kitabınızı, insanlar çok kötü...
