Uyandım sabah, yorgundum. Evden çıktım, dolaştım sokakları, yorgundum. Bir şeyler okudum, sigara içtim, yorgundum. Yıllar geçti, zaman aştım, yollar yürüdüm, avuçlarım kanadı, özlemlerim oldu, umutlarım vardı ama ben hep yorgundum.


Yıkımlar sırtlandım, tevekkül ettim. Acılar kuşandım, sabrettim. Yalnız kaldım, sustum. Çaresiz kaldım, savaştım. Savaştım, yenildim! Yenildim, savaştım!

Bu savaşların en çetin olanında sarı saçları acıya kılıç çeken bir kadın sevdim. Gözleri bahardı. Yanakları bilmem hangi mevsim... Dokundum. Ürperdim.


O bana “Kal.” demedi. Deseydi bir bahanem olurdu, gitmezdim. “Kal.” demedi. Kalamadım o yüzden. “Git.” demedi. Gidemedim o yüzden.