Ruhumun en kör boşluğundaki karanlıkta deliksiz bir uykuya hasret kalmakla geçiyor rutubetli kokuşmuş geceler.
geç kalmış bir yolcuyum sanki
yetişeceği yeri bilmeyen.
nereye gitsem koynumda aynı yoksulluk, aynı çözümsüz sorular ve aynı acılar.
hayat ayaklarımın altından akıp gidiyor, koşmaya başlayınca aynı yerde saydığımı fark ediyorum.
dünyayı sarmalayan bir kafes gibiyim
dışım özgürlük.
