Zihnimin derinliklerindeki sesleri kendim duyamazken nasıl olur da kendim gibi hareket edeceğim. Nasıl kendi kararlarım olacak.
Düşünüyorum.
Hep düşünüyorum. Bu boşluk duygusu benim sonumu getirecek hissiyatıyla baş başa kalıyorum.
Ne diyorum ben?
Bugün kendimi iyi hissetmiyorum, olsun birazdan hiçbir şey olmamış gibi karışırım kalabalığa. Sonuç olarak kimse kimsenin asık suratını çekmek zorunda değil.
Hıçkıra hıçkıra ağlasam diyorum fena mı olur, hem rahatlamış olurum. Aman neyse ben güçlü bir insanım ağlamak bana göre değil. Ben sadece sorumluluklarımı yerine getirmeliyim...
Geçmiş gün yüzüne çıkıyor.
