ne uzağındayım öfkenin, ne de yakınında…
uçurumun kenarında, yalpalanıyorum karanlıkta
ve sonsuzluğun ardında
oysa sayıp durmuşum yerimde
zaman mefhumunu yitirmişim
susmaktayım, yakınında değilim unutmanın
zaferi gelmeyen o savaşın!
düşüyorum fotoğrafların içinden
boğuluyorum çığlıkların en derininde
sözlerim bıçak gibi kesiyor, kanatıyor ruhumu sessizce
ne sana uzak, ne de kendime yakın…
hafızamda anıların esintisi
biraz da geçmişin silsilesi
karşıma çıkan rastlantıdayım
sarhoş asmaların estirdiği
boğazımı yakan acı imgedeyim
sis perdesi aydınlığı örtmekte
karanlığa sarılmakta
orada durmakta
ama orayı unutmaktayım
