hayatımı tamir etmeye çalışıyorum

hiçbir karşılık beklemeden

insanlardan koşar adım kaçan yanlarımı

onarıyorum

hayaller, caddeler, ülkeler, hikayeler

uğruyor pansumanıma

insanlar uğramasın yaralarıma


birini özlemenin tamir edilecek yanı yok.


çok şey var anlatılacak

sözcükler henüz bilmiyor bunu

anlatmayı deniyorum akşamüstleri

hiç karıştırmıyorum buna

ekmek ve kavganın gücünü

zamanın elleri ufacık

tutamıyor ardından düşen

günlerimin ölülerini.


sana bakıyorum

yolculuğunu görüyorum gözyaşımın

bir dağın sırtına yaslıyorum kederli sesimi

dağın sırtı yorgun bıçaklanmaktan

tutamıyor yalnızlığımın ellerini.


sokakların kalbi görünmez hasretlerle dolu

bileniyor yokluğun ve ölümün içime

çürüyorum yenik düştüğüm bu savaşta

kaç kere söyledim bunları hiç kimseye

kaç kere söyledim unuttum

duvarların dibine atmayın

içinde ölüm olan özlemleri.