“Arınma”
Oil on canvas (70x100)

Uzun zaman önce başlayıp bitti diyemediğim çalışmama birkaç dokunuşla artık diyebiliyorum. Yine de içime sinmeyen, oturmayan bir şeyler yok değil.
Bunu durumu kendi üzerimde düşündüm, ikili ilişkilerimde de böyleyim, sorun; bitirmenin ellerini bırakamamak. Üstelik bunun yanlış olduğunu bilerek bu yanlışı tekrarlamak… Neyse ki sonucu beğenmediğimde kırmıyorum tuvali, kalbi.
Olduğu gibi kabul etmeyi öğrenmede büyük bir adım sayılmaz mı bu?
Duruşumu bozmadan “Neyse”, “Sen bilirsin” diyebileceğim yarınlarıma umutlu bakıyorum tuvalde, insanda.
Konu nereden nereye geldi… :) Keşkesiz güzel günler dostlar.