Arkadaş..

Öyle anlar yaşar ki insan, önemli gördüğünün önemini yitirtir bir süreliğine, daha önemlisi için. Bir kalbe dokunmak gibi.. Uzun süre görmediğin arkadaşını buluşmaya davet ettiğinde, sıkışmış kalbini fark ettiğinde unutur işlerini. Ve vedalaşırken, bazen dudaklarından dökülür; kalbi daralmış olan der ki: "İyi ki görüştük; içimdeki sıkıntı artık beni hapsetmiyor." O an, bunun tüm işlerinden önemli olduğunun farkındalığı öyle bir sarıp sarmalar ki, öyle bir huzura ulaştırır ki.. Her zaman doğru seçimi yapamayıp karanlığa gömülme korkusu bile bu huzuru altüst edemez kimi zaman. Öyledir işte görülmeyen. Her zaman gizlidir. Her zaman ulvidir..