Artakalan sevgilere umulan medetler
Hep topraktan içeri kazımaya çalışan köstebeğin
Taşlara kafasını vura vura
Vazgeçişi
Ruhum pişiyor
Bu kaçıncı göz açışım
Niye hep kapanıyor
Niye kötü olamıyorum, her seferinde
Kötü hissedecekler diye ödüm kopuyor
Katile elinde bıçak var dedim
Üzüldü sandım
Aldım elinden hayır o benim dedim
Arta kalan sevgilere
Verdiğim ruhum ağrıyor
Biliyorsun değil mi
Ben seni hep tutardım
Sırtım soyulsa da
O duvara yaslanırdım
Ellerini bırakmazdım
Sürünse de bedenim
Sen görmesen de
Ve bu beni daha çok öldürse de
Acı ne ki
Biliyorum seversin
Sana mutluluklar zor gelir
