Bir isyanın dudaklarından dökülen duayım
Gözlerimde yağmur bulutları
Ciğerlerim eskisi gibi alışık değil oksijene
Zaten doğarken ağlatmıştı
Mevsimleri saçlarımdan anlıyorum artık
Yanı başımda oturuyor hasretin
Masamdan eksik olmuyor özlemin
Fıçı fıçı içiyorum kavuşmaları
Sadece ütopyalarım sarhoş oluyor
Çünkü bilirsin beni
Ben distopyaların doğum sancısından var olanım
Öyle umut etmek
Ya da
Ne bileyim işte
Ne de olsa eyüp değilim ben
Sabır falan kâr etmez
Hatta lokman hekim görse
Tedaviyi yarım bırakır
veya ilminden feragat edip oturur benle ağlar
Altına imzasını atar ölümümün
