Ben hiçbir zaman ''artiz'' olamayacağım. Mühendis olacakmışım öyle diyorlar. Yazmaktan kanayan parmaklarım, ağrıyan sırtım, sinirim, stresim öyle gösteriyor. Ama hayallerimde, düşlerimde küçük dünyamdaki büyük sahnede olmaya devam edeceğim. Tutunduğum bir parça yaşamak görmek hevesinde hep tiyatroyu başa koyacağım. Belki oyuncu olamayacağım, sahne tozunu dilediğim gibi yutamayacağım, hayatımı, paramı sahne selamından sonra kazanamayacağım. Ama hep okumaya hep öğrenmeye, canım yandığında da mutlu olduğumda da tiyatroya koşmaya devam edeceğim. Belki hep sahnede olamayacağım. Ama seyirci koltuğunda otururken de sahnedekilerle gurur duymaya aynı duyguları kendi içimde hissetmeye devam edeceğim. Kendimi ifade etmekte de ifade edileni sevmekte de hep tiyatroyu tercih edeceğim. İzlerken de sahneye çıkarken de mutlu olduğum tek mekanın kıymetini hep bileceğim. üç beş satır karalamanın yanında en güzel yoldaşım dediğim tiyatroyu yanımda taşıyacağım.
