Uzayan cığlıklarıma birer can kesiği
Ucuz hüznüme birer karanfil
Pek severmiydim bilmem
Kokarmıydı hiç köknarların gölgesinde
Mis gibi annemin cıvıltısı sis gibi çığlıkları
Hatta gerçeğinden daha mis daha tiz
Bir ufak cesaret bir ufak sonsuzluk
Dinermi dirseklerimin acısı
Gözlerimin susuşu
Annemin şefkati
Samanyolundaki karıncayım ben
Ha öyle tek başımada değil
Kabrimdeki tüm nefeslerle
Koca bir samanyoluyum ben
Bu sonsuzlukta dinmez ne annemin şefkati ne güzelliği ne de boğazındaki kör düğümler
Biraz önce düğümçözücüde yumuldu yerdeki nefeslere
ve tek kaldık samanyolundaki tüm karıncalara
Annem ve ben
Dedim" Korkmalımıyız anne"
Anlamalıyız* dedi annem
