Bir gerçekle yüzleştim bu gece; daha doğrusu bir gerçeğin sebebiyle... Uzun zamandır sorardım kendime "Neden?" diye, meğer bundanmış.


Hayatındaki acılara dön de bir bak. Hepsini nasıl da sıkı sıkı tutuyorsun. Belki de her gün, her birini defalarca kez döndürüyorsun aklında. Unutmak istemiyorsun, unutursan çektiğin cefalar boşa gider sanıyorsun. Belki de sadece acı çekmeyi seviyorsun. Sana yirmi beş yılının en mutlu gününü de yaşatsam, o günün sonunda sen yine yirmi beş yıllık acılarını düşünerek uyursun, biliyorum.


Neden, diye sorardım kendime, neden bana aşık değil, diye... Artık bunun da cevabını biliyorum. Bir insanın sevgisini kazanmanın yolu canını yakmaktan geçermiş meğer. Çünkü insan ancak affettiklerini gerçekten severmiş. Bunca zaman beni affetmek zorunda kalmadığın için sevgisizliğine maruz kaldım. Aşkını kazanmanın yolu kalbini kırmaktan geçecekse sevgisizliğine razıyım. Ama lütfen sen de daha fazla aşık etme kendine...