sessizliği duyabiliyordum bazen
nasıl oluyordu onu anlayamıyordum.
hiçliğimin bile beni aldattığı bazı zamanlarda
sanki bir şeyler mırıldanıyordu bana bazı satırlardan, alıntılarla. ağlıyordum.
aşk’ı duyuyordum sadece ya da istiyor muydum ? duymak sessizce.
zihnimi kurcalıyordu bazı bazı zamanlarda aşk
bense alıp gidiyordum başımı.
ne umuyordum ki kaçmayı mı sizce ?
kaçmak daha da yaklaştırmak demek idi
beni sonsuzluğa… sonsuz aşka.
durdum öylece bir gün
bir sapa ve en tenhada
bu sefer yine ben ve aklım dahil bu oyuna
kaçmıyorum artık
saklanmıyorum da
sadece bekliyorum…
ve bu sefer tek bi farkla
kalbimide alıp senden, yanıma.
