Zamanın çaresizliği ile yürüyordum İstanbul’un sokaklarında

Kör insanlar üstüme geliyor ve

güneş hiç batmıyordu

sanki gece hiç olmuyordu

Çünkü ben hayal kuramıyordum artık


İnsanlar mıydı kötü yapan bu şehri 

Yoksa beton duvarlar mı almıştı elimizden merhameti

Bilmiyorum

Anlatamıyorum işte unuttum bütün iyi denilen kelimeleri 

İyi şeyler hep hayaldi

ve ben hayal kuramıyordum artık


Bir sebep olmalıydı veya bir suçlu 

Tüm suç senin diyeceğimiz biri

İşte bu yaptı tüm kötülükler onun 

Bir hayaldi tüm bunlar 

ama ben hayal kuramıyordum artık 


Bir kaç kelimem kaldı iyi diyebileceğim 

Aşk, şiir ve anne 

İşte üçü kaldı iyi şeyleri hatırlatan 

Ama tüm yazdıklarım bir hayaldi

ve ben hayal kuramıyordum artık