İnsan aşık olunca anlıyor bazı şeyleri. Bazen istediği gibi yolunda gitmiyor her şey. Hayal ettiği şekilde ilerlemiyor, acıtıyor. Sonra vazgeçiyor. Büyüyor. O duygular olgunlaştırıyor. Ama o acıları tekrar tekrar yaşamak zorunda kalıyor. Bazen aylarca, bazen yıllarca. Bazen unutuncaya kadar sürüyor bu acı, bazen de karşısına yeni biri çıkana kadar. Bu sefer de aynı şeyleri yaşama korkusu başlıyor. Bir döngü haline geliyor. O dönenceyi kırmak başka bir olgunluk, bambaşka bir güç gerektiriyor. Ne yazık ki bu gücü bir çoğumuz bulamıyoruz. O olgunluğa erişemiyoruz. Peki ne yapmak lazım? Tekrar aşık olmalıyız. Tekrar ve tekrar hatta. En doğrusunu yaptığımıza inanana kadar. İnsanız sonuçta ve karşımızda ki de bir insan. Hem çok farklıyız ama aslında çok da aynıyız. Unutmamak lazım. "Mutluluk en karanlık anlarda bile vardır. Yeter ki ışığı açmayı unutmayalım."
