Son kararların yıkımı
Enkazlarda mahsur vücudu
Çok kez sarsılmış ruhu
Ama hiç ölememiş
Zaman ağırlaşmış aklında
Saçları kara bulanmış
Yüreği soğuklaçtıkça
Karanlığa hapsolmuş
Ağır gelmiş zırhı
Miğferi gittikçe daralmış
Demir soğudukça yapışmış
Ne koru ne de ateşi kalmış
Gözlerinde saklamış
Nefsine karşı sonu
Kollarından düşen kanı
Ağlamak sanmış
Yükselme dönemi bittiğinde
Duraklama yaşamamış
Bir yaralayan isyandır ki
Çöküş çoktan başlamış
Toprağı hissedince bedeninde
Yatağını aramamış
Nefes terk ederken ciğerinde
Nefret savaşı kazanmış
Öyle bir sızı basmış
Sıkmış elini
Parmakları deriyi kesmiş
Ölmek kolay gelirken
Bu ızdırap sinirlerini koparmış
Elveda dahi diyememiş
Dili damağına yapışmış
Ağzı açılınca saçmalamış
Şimdiden önce
Mezcupları deli sanarlarmış
Oysa şimdi anlamış
Aşktan ölemeyenler
Kalbi sakat kalanlarmış
