Ne yollar tırmandım bir kış sabahı
sanma ki yağmurdandır ağlayışım
bir sonbahar akşamı
süzülen yaprağındaydı kokun
yalnızlaştım kokladıkça baharını
ben ki olmazdım ihanetin eteğinde
alıp giderdim yalnızlığımın hüznünü
düşünme ki ağlıyorum,
içimi kemiren her acı için
bir kapan yarattım kendime
çok yol kattettim yokluğunda
dağlar, denizler, yokuşlar
hiçbiri durduramadı beni
sen ki bir sesinle
baharları getirdin
solan içimde
gülüşün en karanlık sokaklarıma aydınlık
sabah güneşimin neşesi
direnmek sana inanırcasına
ve bitip tükenmek
hissetmek yağmuru,
dudaklarında
ölüp dirilmek
kaybolduğum bedenimde.
