Suskunluğun içten bir gülüşe döndüğü,
Kara gecenin aydınlık bir sabâha ışıdığı,
Sırtın kamburunun dikleştiği,
Yokuşların usul usul düzleştiği,
Yorgun hicrânların vuslata eriştiği,
Bir ânı düşlerken yeşeriyor insân.
Ümitlerin gözyaşları, son buluyor.
Gözlerin buğusu, berrâklaşıyor.
Hayât, göz kırpıyor; uzaktan ve yakından.
Güneş, rûhu sıkıca tutup bir yürüyüşe çıkarıyor.
Uzun, efil efil, âsûde...
