Az önce küçük bir kız çocuğuyla sohbet ettim.Herhangi bir olayı anlatır gibi bir hali vardı.Fakat yaşadıkları 13 yaşında bir kız için çok ağır şeylerdi.Duyduklarım karşısında ben kendimi ağlamamak için zor tutarken kendisi olanca sakinlikle anlattı başına gelenleri.Bu güçlü duruş mecburiyet miydi yoksa duygusuzlaşmış mıydı anlamak zor geldi.Bir arkadaşı tarafından kaçırılıp cinsel istismara maruz kalmış.2 yıldır o mahkeme senin bu mahkeme benim defalarca o anı anlatmak zorunda kalmış.Dava hala sonuçlanmamış maalesef.Ailesi de beklenen tepkiyi vermeyip kızcağızı suçlamışlar.O an canımdan bir parça olsa da o güvenli parçaya onu yerleştirsem keşke dedim içimden.Dünyada bu kadar kötülük olduğunu biliyordum aslında hep fakat hiç bu kadar yakından şahit olmamıştım.Ben bunları yazarken saat 03.30 ve yarın 07.00 de uyanmam gerekiyor.Fakat herhangi bir hikaye dinlemişim gibi bide üstüne rahat bir uyku çekemem.Bu yaptığımın da çok bir faydası yok biliyorum.Ama kendime söz veriyorum ki o çocuğu bu hayattan kurtaracağım.Bizimle yaşaması için elimden geleni yapacağım.Güzel hayaller kuruyorum işte böyle.Beraber çocukluğunu inşa ederiz belki de ben de onunla beraber çocuk olurum.Ona sadece yetişkinlerin travmaları bu denli alelade anlattığını,aslında bazen ağlaması gerektiğini öğretirim.O da bana nasıl bu kadar güçlü durduğunu bazen ağlamamak gerektiğini öğretir.
