Gözlerimin içinde kendime olan nefretimi görebiliyorum artık.
“Kendimi seviyorum!” yalanlarım son buldu.
“Hepinizi seviyorum!” yalanlarım son buldu.
Ölmek bile yakışmaz bana.
Sadece kendime acı çektirmek ve başkalarını incitmek.
Kullanmak, kullanılmak.
İyi biri olmayı çok istedim, iyi hissetmeyi çok istedim.
Ama doğuştan gelen laneti hiçbir iyi kalp kıramazmış, onu öğrendim.
Var olmamayı dilerdim, bu dünyada bir izim olmasın isterdim.
Bu iğrenç dünyayı bir de ben kötüleştirmemek isterdim.
En azından küçük bir çocukken buralardan göçüp gitmeyi ve sadece saflığımın hatırlanmasını...
O saflığın yerini bomboş bir kalp aldı.
Gündelik zevklerle doldurmaya çalıştığım ama beceremeyip daha da kazıyıp attığım,
Yıllar sonra nasıl göreceğim kendimi?
Dipsiz bir kuyuda mı süzüleceğim yoksa gökdelenlerin tepesinde mi olacağım?
