İnsanlar bazen böyledir. Birbirlerine pazar tezgahındaki meyveler gibi en tatlı, en güzel, en parlak yönlerini sergileyerek; kendilerini en güzel şekilde gösterirler. Burada bazı durumlar vardır: Çürüğü daha tezgahtayken fark eder hayatına almazsın. Ya da eve gelince fark edersin ben bunun çürük olduğunu nasıl fark etmedim deyip yakınarak çöpe atarsın. Daha kötüsü hiç fark edemeyip hayatındaki diğer güzellikleri çürütmesine engel olamazsın. En kötüsü de hayatında çürüyen bütün güzel şeyleri üzüle üzüle kendi ellerinle çöpe atmaktır.
