Oturmuş bir pencere başında,anılardan gri görünür bulutlar.

Ah, hasret kırıntılarıyla yağmur altında ıslanan o ahmaklar.

Her hatıran bende güneş doğurur, bir tarafımın siyah odasını uyandırır.

Her acımda gömerim kalbime, her hasretim seni mezarından kaldırır.


Sana borçluyum birkaç yıl, birkaç ay ve birkaç bozuk saat.


Bu kadar yalnız varken, niye bu kadar yalnız var,nidasıyla

Belki sen bende görünürsün, belki.

Ruhum ruhunun aynasıdır,

Huzuruna talibim, belki gizimin anahtarı sensin.

Kapımın tılsımı,alemimin yıldızı

Ruhum ruhunun hayranıdır


Seni tanımamak; 12 ay kış ,hergün sel veyahut zehirli hançerle açılmış yaralar

Ruhun ruhumun mevsimidir,vuslatını bekler baharlar