Hayatta bir adım sonrasının elimizde olmayışını bilmek beni hep umarsızlaştırıyor. Her an her şey olabilir yani. Yaklaşık iki sene önce hastanede kaldığımda kan değerlerimin ve bağışıklığımın bok gibi olduğu zamanlarda, aynı odada olduğum teyze bana bunu ispatladı. Son evresindeydi hastalığının ve artık iyileştirmek için değil acı çekmemesi için ilaç veriliyordu. Kızı o gece yanında bile kalmadı, çocuğunu okula göndermesi gerekiyormuş. Amacım yargılamak değil kimseyi. Şunu düşündürdü bana; hani o çok büyütülen yalnız ölme korkusu var ya herkesin bahsettiği, bundan bizi koruyacak bir kişi yok. Hastayken yaşadıklarınızı kimsenin anlamamasıyla aynı his bu bence ve bundan dolayı da suçlayamazsınız etrafınızı, çünkü bilmiyorlar. Çocuğunuz, eşiniz, kardeşleriniz de olsa kimsenin o son anlarınızda yanınızda olacağına emin olamazsınız. Bedenlerimizi oradan oraya taşıyoruz ama ruhumuz ve yaşayacaklarımız bir sır aslında. Buna rağmen hani o saniyelerle değişebilecek hayat kalitemizi bildiğimiz halde, ölmeyecekmiş gibi kızıyoruz ve kin tutuyoruz bunu anlayamıyorum. "İyi biriydi" sözünü geç olduktan sonra söylemek o kadar havada ki. Yaşadığımız her şey bize bir şey katar ve lütfen tercih ettiğiniz konuların da sorumluluğunu alın. Bazı insanların ergenliği hiç bitmiyor.
