Ah şimdi baharları giyebilsek,
çiçek çiçek açsak.
Yalnız dans edebilsek yorulana kadar.
Şarkılar söylesek güzelliğine bakmadan seslerin.
Kendi güzelliğimize dalmadan.
Başkasında çirkinlik aramadan.
Renkleri ayırmadan, insanları yargılamadan.
Gökkuşağı olabilsek.
Yaralamadan yan yana durabilsek.
Dikenimizi batırmadan gül olabilsek.
Şiirin güzelliğini düşünsek,
Gökyüzünün maviliğini.
Çocuk kalbinin masumiyetini, hafifliğini.
İnsanın içindeki çocuğu bilsek.
Ah incitmekten korksak.
Güzel olmaz mıydı dünya?
çiçek açmaz mıydı kalpler?
Baharları giymez miydi yaşam?
Dans etmez miydi adımlar?
Yargılamadan, yargılanmadan yaşayabilseydik.
Sevilmez miydi yaşamak.
